Stinkende vulkanen en mooie stranden

Hello again,

Sinds het vorige verslag zijn we een stuk verder gereisd en hebben we een hoop meegemaakt. We zijn in totaal 3 nachten in Yogyakarta gebleven. Zoals verteld hebben we de eerste dag de stad bekeken. De tweede dag zijn we naar twee grote tempels dichtbij de stad geweest. De borobodur, grootste boeddhistische tempel ter wereld, en de prambanan, een grote hindoeïstische tempel. Dat het beroemde tempels zijn bleek uit de grote getalen tourbussen vol met echte toeristen en de vele verkopers van rotzooi in de vorm van de tempel. Beide tempels waren mooi en er werden mooie foto's geschoten. De dag erna begon de bijzondere trip via mount Bromo en de Ijen vulkaan naar Bali. Toen wij deze trip boekten werd ons verteld dat we in een minivan met max 10 personen, met airco en Engels sprekende chauffeur werden vervoerd. Helaas bleken al deze 4 voorwaarden van de trip niet te kloppen. We werden opgehaald met een oude bus, zonder airco, chauffeurs die geen woord Engels praatten en met meer dan 20 personen erin... Na een tijdje bleek dat iedereen die in de bus zat met hetzelfde verhaaltje de trip was aangepraat. Klagen had geen zin, daar ze geen Engels verstonden. Uiteindelijk werd ze iets duidelijk over de airco, en dus gingen we langs de garage. Met 2 uur vertraging begonnen we aan de 10 uur lange rit naar de vulkaan Bromo, waar we bovenop een berg naar de zonsopgang zouden kijken. Het bleek al snel dat we meest slechte plek in de bus hadden uitgekozen: helemaal voorin, bovenop de motor (onze voeten werden lekker verwarmd), zonder riem en dus bij elke remactie het idee hebbende dat we door de voorruit vlogen. Daarnaast leek het alsof de chauffeur voor het eerst in een bus reed. We hadden er zin in!

In de avond na 3x aangehouden te zijn door de politie, de bus onder te laag viaduct doorging en dus de bovenkant indeukte en met verbrandde voeten aangekomen vlakbij de Bromo, waar we 2 uur konden slapen voordat we weer werden opgehaald om bovenop de berg naar de zonsopkomst te kijken. Als sardientjes in een blik ( we waren niet de enige..) keken we naar een mooi schouwspel van de zonsopkomst met uitzicht over de vulkaan. Na nog de vulkaan beklommen te hebben ging onze reis verder naar de Ijen, nu wel in een minivan zoals beloofd. Helaas was de airco kapot en sprak de chauffeur nog steeds geen Engels, maar het ging de goede kant op.

De volgende nacht werden we weer in de nacht opgehaald (1 uur) om de zware, bijzondere, lange en moeilijke tocht naar de Ijen te beginnen. Na bijna 2 uur steil omhoog gelopen te hebben kwamen we aan bovenop de krater. Vanuit daar moesten we nog 800 meter naar beneden de krater in om het blauwe vuur te zien. Na een tocht in de stinkende zwavelrook, over losse stenen kwamen we aan bij het prachtige blauwe vuur. (Voor de enthousiaste lezer: een gedetailleerder verslag over de tocht naar de blauwe vlammen vindt u onderaan) Grote blauwe vlammen sloegen uit de zwavelmijn. Het was wat moeilijker om fotootjes te schieten, daar een flits nodig was, maar zodra de flits gebruikt werd zag je alleen maar zwavel op de foto... Enfin, nadat de zon weer opgekomen was begon de tocht terug weer, wat ook geen pretje was zo steil naar beneden. Nadat we weer een andere minivan ingeladen werden(Met 9 man, er was plaats voor 6) reden we richting de haven om naar Bali te gaan. Dit ging bijna goed, totdat de remmen het begaven en de chauffeur gelukkig aan de handrem trok in een bocht en we dus slippend tot stilstand kwamen. Na een uur wachten kwam er een andere bus, waar helaas ook al mensen inzaten.. Dus met 14 man (er was plaats voor 9) kwamen we eindelijk aan in de haven. Onze eerste bestemming in Bali was Lovina, een dorpje aan het strand, waar we lekker op het strand en in de zee konden bijkomen van de bijzondere trip.

Na een paar dagen Lovina, gingen we via een tochtje door het mooie binnenland naar Ubud. Onderweg hebben we de lekkerste koffie ter wereld gedronken (Luwak koffie, het was opzich wel lekker), mooie rijstvelden gezien en apen gevoerd. Ubud zelf is een leuk stadje maar heel erg toeristisch. In de 3 dagen hebben we het stadje en de omgeving verkend: erg leuk. Vanuit Ubud naar het oosten van Bali, om in tegenstelling tot ons plan in 1 keer met een fastboat naar Gili Air te vertrekken, waar we nu nog steeds zitten. Een klein eiland, witte stranden, lichtblauwe zee en een heel relaxte sfeer; we vermaken ons hier wel. We hebben hier het eiland verkend op de fiets (in 10 minuten ben je van de ene kant naar de andere kant), heel veel gesnorkeld boven het prachtige koraal tussen allerlei exotische vissen en met enorme schildpadden, en vooral heel erg rustig aan gedaan. De verse fruit sapjes, biertjes en cocktails smaken ons goed. Morgen gaan we naar een ander eilandje (Gili Meno) en daarna gaat onze reis verder naar Lombok en Sumatra. We hopen dat het ook goed vertoeven is in Nederland;).

Liefs en kusjes
Merel en RJ

Ijen
En zo stonden we om half 1 in de nacht op om ons op te maken voor de bevreesde tocht naar de Ijen krater. We moesten eerst nog een uur rijden in een te krappe minivan om uiteindelijk aan te komen bij de start van het pad naar boven. 3km redelijk steil naar boven over een zand/grind. Na ongeveer anderhalf uur in het donker gelopen te hebben kwamen we bovenop de krater aan.De eerste stinkende en aan de keel pijn doende zwavel gassen kwamen ons in overmaat tegemoet. Nadat iedereen van de Tour boven was gingen we met de gids nog 800 meter naar beneden, naar het prachtige blauwe vuur. Het was een onbegaanbaar pad. Bij het beginnen van het pad liepen we langs een hekje waar een onheilspellend doodshoofd op stond. De rillingen liepen over mijn lijf. Daar gingen we dan. Heel voorzichtig naar beneden met een hoofdlampje op. Afbrokkelende stenen, zand waarover je weggleed en de steeds sterker wordende zwavellucht. Ik begon me af te vragen waar ik aan begonnen was. Terwijl wij allemaal met een mondkapjes en shirt voor onze mond en neus naar beneden schuifelden, kwamen de mijnwerkers met tot wel 100! Kilo zwavel op hun kromgetrokken rug, rokend en dus zonder mondkapje naar boven. Hmm, stellen wij ons dan aan? Toen ik mijn shirt van mijn mond haalde, had ik geen zin meer om de vraag te beantwoorden en me shirt snel weer terug gedaan. Na een klein uurtje kwamen we dan eindelijk bij het blauwe vuur. Prachtige vlammen kwamen uit de zwavelmijn, met flinke zwavel rookpluimen erom heen. Het was heel mooi. Maar toch was je op je hoede voor de zwavelrookpluimen. Als er 1 jou kant opkwam moest je je adem inhouden, ogen dichtdoen en niet in paniek raken. Enfin, we hebben het overleefd